Բարև, սիրելի՛ պարապներ ու նախանձներ։ Մի հատ հրաշալի աֆորիզմ կա, լսած կլինեք․
Դու ասեցիր և ես հավատացի,Դու կրկնեցիր, ես կասկածեցի,Դու սկսեցիր պնդել ու ես հասկացա, որ ստում ես․․․
Այս աֆորիզմը հրաշալի է բնութագրում Գարիկ Պապոյանի հիվանդանոցային էպոպեան, որը վերջին շաբաթվա թոփ քննարկվող շոուբիզնեսային թեման դարձավ։ Ոչ մի խոսք չկա, մենք առավել քան վստահ ենք, որ Գարիկը լուրջ առողջական խնդիր է ունեցել ու չենք կասկածում, որ ծանր վիրահատություն է տարել։ Խոսքը այդ եղելություններին հավատալ-չհավատալու մասին չէ։
Խոսքը, սիրելի՛ Գարիկ, նրանում է, որ դու անգամ հիվանդությունն ես PR-ի աղբյուրի վերածում։ Էհ հետո՞։ Գրիժա ես ունեցել, ընկել ես հիվանդանոց, տարել ես վիրահատություն։ Ի՞նչ կարիք կա նման պաթոսով ու դրամատիզմով պատմել այդ մասին ու ներգրավել ընկերներիդ, որի իրենք էլ իրենց մասով դամ պահեն այս թեմայով ու օրինակ՝ Վաչեն էլ կողքից պատմի, թե ի՜նչ տանջանքներ էր տանում Գարիկը այդ գրիժայի ձեռքը։
Ընդհանրապես, դժբախտությունն ու ցավը փիառի աղբյուրի վերածելը չէ։ Հիմա բոլորս էլ մարդ ենք, բոլորս էլ հիվանդանոց կարող ենք ընկնել, ի՞նչ մի դրել ու հանրային քննարկման առարկա ես սարքել հիվանդությունդ։ Բա որ գրիժա չլինե՞ր, այլ ասենք՝ մաշկային, կամ էլ, Աստված մի արասցե (զուտ որպես օրինակ), վեներական հիվանդություն լիներ, էլի սերիաներով ստատուսնե՞ր էիր գրելու, թե ի՜նչ բարդ ու ծանր է ապրել էկզեմայով, կամ էլ՝ սիֆիլիսով․․․
Մի խոսքով, սիրելի՛ Գարիկ, քեզ առողջություն ու շուտափույթ ապաքինում կմաղթեմ, մեկ էլ խոհեմություն, որ էլ ամեն ցավ ու վուվու թիթիզանալու առարկա չսարքես, որ իմ նման պարապ ու նախանձ իսանների քլունգի տակ էլ չհայտնվես։
Բարև, սիրելի նախանձիկներ ու պարապիկներ։ Մեկնարել է «Դեպի Եվրատեսիլ»-ի ընտրական փուլը ու թեկնածուները արդեն մի քանի օր է ներկայացնում են այն երգերը, որոնցով պատրաստվում են հանդես գալ Եվրատեսիլի բեմում, եթե հաղթեն։ Հետամանորյա թմբիրից դուրս գալու լավագույն ձևը պարապությանն ու նախանձությանը տրվելն է, ուստի որոշեցի ուսումնասիրել թեկնածուներին ու առանձնացնել առավել ուշագրավները ձեր համար։
Միանգամից ասեմ, որ երգերի ու կատարողների մեծ մասը բացարձակ անհետաքրքիր ու ձանձրալի եմ, ուստի բավարարվենք միայն դրանց հիշատակումով։ Ամալյա Մարգարյանի, NEMRA-ի, Սուրեն Պողոսյանի, Alternativ-ի, Angel-ի, Արման Մեսրոպյանի, Գևորգ Հարությունյանի, Ժաննա Դավթյանի ու Տյոմի կատարումները ոչ շատ վատն են, ոչ էլ լավը, բացարձակ միջակություններ են, ուստի անիմաստ ոչ քլնգել արժի, ոչ էլ գովել։ Փաստենք միայն, որ նման կատարումներով Եվրատեսիլում անելիք չունեն։
Իսկ հիմա խոսենք «հերոսներից»՝ լավ ու վատ իմաստով
1․ Մհեր Մերկուրին, կամ էլ ինչու պետք չի գռդոնով փորձել խաբել հանդիսատեսին
Առաջին բանը, որ մտքիդ գալիս է Մհերի երգը լսելիս, դա այն է, որ անամոթաբար արված պլագիատի հետ գործ ունես։ Ավելի կոնկրետ՝ լեգենդար Queen խմբի «Who wants to live forever» երգի էժան նմանակում է ներկայացրել մեզ այս ալարկոտ պարոնը և տարակուսանք է առաջացնում այն, թե ինչի՞ վրա էր հույսը դրել։ Մի՞թե կա այդպիսի մարդ, որ չէր նկատի ակնհայտ նկամնությունը։ Ու նկատել են, շատ մարդիկ արդեն արձանագրել են պլագիատի փաստը ու ծաղրում են Մհերին սոցցանցերում և շատ լավ են անում, որովհետև Մհերն ինքն է անարգում հանդիսատեսին՝ մրցույթին ներկայանալով ակնհայտ գռդոնով։
2․ Հայկ Կասպարովը հերթական ձախողումը
Անկեղծ ասած, այս ձախողված մաչոն արդեն ծնգլահան է արել։ Հայկը այդպես էլ չհասկացավ, որ նա կարող է զբաղվել ինչով ասես, բայց ոչ երգով։ Դա պարզապես նրանը չէ՝ ոչ ձայն ունի, ոչ սլուխ, ոչ երաժշտական ճաշակ։ Հիմա էլ ուզում է Եվրատեսիլ գնալ, ինքն էլ՝ իսպաներեն երգով։ Հույսը ի՞նչն է, որ մարդիկ կուտ կուտեն «вонючий пуерториканец» ոճին ու իրե՞ն կընտրեն։ Հայկ ջան, դու գնա խոտ հնձի, առևտուր արա, ռեմոնտի գործ․․․ ինչ ուզում ես, բայց էլ մի երգի էլի։
3․ Սևակ Խանաղյանի միապաղաղությունը
Ոչ մի խոսք չկա նրանում, որ Սևակը տաղանդավոր տղա է, բայց մրցույթին ներկայացրել է միապաղաղ ու ձանձրալի երգ։ Այն լավ է սկզբում, բայց հետո ոչ մի զարգացում չի ունենում։ Ու Սևակի մոտ նկատելի է ոճային ոսկրացում՝ նրա մոտ էլ զարգացում չի նկատվում, ոչ էլ բազմազանություն։ Գուցե դա ժամանակավոր փուլ է նրա մոտ, բայց հաստատ է, որ այս երգով մենք ոչ մի շանս չունենք։
4․ Հասմիկ Շիրոյանը՝ հաճելի ու թարմ անականկալ
Հաճելիորեն զարմացրեց Հասմիկ Շիրոանը։ Շատ յուրահատուկ ձայն ու խարիզմատիկ ոճ ունի։ Ու թեև հենց երգի ընտրությունը շատ չտպավորեց, բայց չի կարելի ասել, որ այն վատն էր։ Կարծում եմ, որ Հասմիկին դեռ տեսնելու շատ առիթներ կունենանք, կարևորը, որ նա դադար չտա ու շարունակի իր ընթացքը։
5․ Կամիլի անկապ երգն ու հակահիգիենիկ կերպարը
Չգիտեմ, թե որ լուսավոր գլխում է ծագել այս ախմախ բեմական կերպարին Եվրատեսիլ ճամփելու լուսավոր գաղափարը, բայց նա, վստահաբար, Շնոբելյանն մրցանակի է արժանի դրա համար։ Կերպարը հակահիգիենիկ, անիմաստ աղմկոտ ու վուլգար է, երբեք զվարճալի չի եղել։ Ենթադրում եմ, որ գցել-բռնել են, որ կարող են միանգամից երկու թիրախի խփեն․ Կամիլը կգրավի կոնչիտայիստներին՝ տրանսվեստիտական կերպարով, իսկ իսպաներեն երգի ընտրությունը ու առավել ևս՝ «Puerto Rico» անվանումը կօգնի ներգրավել «Despacito» մեգահիթի սիրահարներին։ Մի խոսքով, եթե այս թյուրիմացությունը գնա Եվրատեսիլ, կարելի է ճամպրուկները հավաքել ու արտագաղթել։
6․ Թամար Կապրիելյանի հաղթական հիթը
Թամար Կապրիելյնի երգը մեկ անգամ լսելը բավական է, որպեսզի հասկանալ, որ ունենք ոչ միայն «Դեպի Եվրատեսիլ»-ի բացահայտ ֆավորիտ, այլև հենց Եվրատեսիլում հաղթելու րջագույն հայտ։ Անձամբ ես արդեն կախվածություն ունեմ այս երգից ու մի հարյուր անգամ լսել եմ։ Ես պնդում եմ, որ Եվրատեսիլի ֆորմատի համար այսքան հարմար, ներկայացուցչական գործ դեռ չենք ունեցել։ Զգացվում է լրջագույն պրոֆեսսիոնալների ձեռքը ու արդյունքում ունենք միջազգային փոփ երաժշտական շուկայի ամենաբարձր չափանիշներին արժանի չափանիշ։ Թամարն էլ, ի դեպ, իդեալական կերպար է՝ Եվրատեսիլիի մասնակցելու համար։ Երկու կարծիք լինել չի կարող լինել, որ սա լավագույն կատարումն է ու հենց այն պետք է մասնակցի մրցույթին։
